ψαίνυνθος

-ον, Α

(στον Λυκόφρ.) (κυρίως το ουδ. πληθ. ως επίρρ.) ψαίνυνθα

με απατηλό τρόπο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. ψαι- τού ψαίω*, πιθ. μέσω αμάρτυρου ενεστ. τ. *ψαινύθω (πρβλ. μίνυνθα*: μινύθω)].